9 Ay bir insan ömründe nedir ki demeyin.
Bazı aceleci tipler olsa da, genelimiz 9 ayda meydana geldi.
Hayatımızın önemli bir evresi sayılan okul sürecinde, her yıl 9 ay azap çektik.
Insan hayatındaki dönüşümler bence hep 9’un katı olan yaşlarda meydana geliyor.
(Bu tezim yersiz de olabilir, daha sadece 2 periyodunu gördüm)
Mesela benim hiç bir ilişkim 9 ay sürmedi.
Amma velakin tamı tamına 9 aydır 3K’da çalışıyorum ve yakın zamanda işimden ayrılıcam.
Çünkü, bitirmem gereken bir okulum ve yurtdışıyla ilgili planlarım var.
Bu 9 ayda, ofiste adam gibi bir fotograf çekilmedigimiz,
her makinayı elime alıp, “Hadi gelin lan bi fotograf çekilek” dedigimde de Ati’den azar yedigim için bende masamın fotografını çekip, bu nadide sürecin bir emsali olarak bloguma koyayım dedim.
Şu bir gerçek ki 3K’yı çok özleyeceğim.
Her sabah bindigim kalabalık otobüsü, yolculuk boyunca gördügüm egzantrik tiplerle ilgili ayrıntıları facebook’a yazmayı, hanın girisindeki gevrekçi Mustafa Abi’yi es geçip Acarlardan aldıgım zeytinli açmayı, mustafa Abi’nin bana kıl kıl bakısını, (Beni hiç sevemedi, biliyorum), 7. ve 0. katlarda yakalayınca şükrettigim asansörü, ofisi, sigara muhabbetlerimizin tek tanığı olan mutfağı, masamı, iMac’imi ve bir zamanlar benimle flört eden, daha sonraysa gönünü Ati’ye kaptıran 27” iMac’i de özleyeceğim.
Sonra Burçin’i, Atilla’yı, Hüseyin Abi’yi, Serhat Abi’yi çok çok çok özleyeceğim.
Aslında ben pek insan özlemem. Yani bu saydıklarım içinde bir Hüseyin Abi’yi iMac’imden çok özleyecegimi sanmıyorum. ;))))
(Yazıyı okuyunca hemen dönüp arka masaya bakıp uzun bir “Wayyyy....” çekecek eminim.)
Ama ben insan özlemem desemde, içinde insanlarıyla, eşyalarıyla, kokularıyla yaşanmış ve geçmişte kalmış atmosferleri çok özlerim. Illa ki daha sonra 3K’ya tekrar tekrar gelip gidecek olsam da, ben orda geçirdigim ve tekrar geri gelmeyecek zamanları özleyeceğim.
